در پی حمله هوایی اخیر رژیم صهیونیستی به دوحه که در آن رهبران حماس در سایه حضور نظامی آمریکا مورد هدف قرار گرفتند، پرسش‌هایی درباره نقش واشنگتن در امور منطقه‌ای مطرح گردیده است. تحلیلگران می‌گویند این حمله نشانگر الگویی تکراری از فریبکاری بوده و یادآور حملات پیشین به ایران و یمن است؛ همچنین خطر پایگاه‌های آمریکا در خلیج فارس را نیز برجسته می‌سازد.
منیر دعیر، تحلیلگر سیاسی، در مصاحبه‌ای اختصاصی با تهران‌تایمز، به‌شدت از استراتژی‌های آمریکا و رژیم صهیونیستی انتقاد کرده و نشست دوحه را عمدتاً نمادین و بی‌اثر در برابر تهدیدات منطقه‌ای برمی‌شمارد. او هشدار می‌دهد که بی‌تحرکی کشورهای اسلامی -با وجود ۲۰ میلیارد دلار تجارت سالانه با رژیم صهیونیستی- تل‌آویو را جسورتر کرده و خواستار اقدامات عملی از جمله قطع تجارت، بستن حریم هوایی و پایان دادن به روابط دیپلماتیک برای مهار تجاوزات بیشتر می‌شود.
متن مصاحبه به شرح زیر است:
اهمیت اجلاس اضطراری دوحه که توسط قطر با حضور سران عرب و مسلمان در پاسخ به حملات رژیم صهیونیستی برگزار شد را چگونه ارزیابی می‌کنید؟ این اجلاس چه تأثیری می‌تواند بر دیپلماسی و امنیت منطقه داشته باشد؟
خود اجلاس اهمیت زیادی داشت. آنچه مرا نگران می‌کند نتایج آن است. گرچه چندان تعجب‌آور نیست، اما با این وجود بسیار نگران‌کننده است.
نقش قطر در میزبانی و رهبری این اجلاس محوری به‌نظر می‌رسد. نظر شما درباره سیاست خارجی قطر در تحولات کنونی غرب آسیا، به‌ویژه در خصوص حمایت از حماس و آرمان فلسطین، چیست؟
من فکر می‌کنم قطر و کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس یک زنگ بیدارباش بسیار جدی دریافت کرده‌اند؛ همان چیزی که من و بسیاری دیگر مدت‌ها درباره آن هشدار داده‌ایم، رخ داده است. آمریکا نه‌تنها به قطر، بلکه به کل شورای همکاری خیانت کرده و به‌وضوح نشان داده است که قابل‌اعتماد نیست.
حمله رژیم صهیونیستی نمی‌توانست بدون چراغ سبز آمریکا اتفاق بیفتد و گزارش‌های منتشرشده نشان می‌دهد که دونالد ترامپ نه‌تنها از آن مطلع بوده، بلکه شخصاً مجوز اجرای آن را نیز صادر کرده است. واضح است که پایگاه نظامی آمریکا در العدید قطر برای هماهنگی این حمله مورد استفاده قرار گرفته است؛ به همین دلیل است که سامانه‌های پدافند هوایی چندمیلیارددلاری ساخت آمریکا در جریان حمله خاموش ماندند. آنها عمداً از کار افتادند تا حمله تسهیل شود و لازم نیست نابغه باشید تا بفهمید چه کسی مسئول این خاموشی در آن لحظه حساس بوده است. پایگاه‌های نظامی آمریکا در منطقه نه‌تنها برای کشورهای میزبان، بلکه برای امنیت کل منطقه بزرگ‌ترین تهدید محسوب می‌شوند. حمله به قطر نیز نشان داد که این پایگاه‌ها تا چه حد خطرناک هستند. هیچ‌کس اجازه نمی‌دهد مار در اتاق‌خوابش زندگی کند.
آن حمله بازاجرایی از حمله به ایران بود. در ماجرای ایران، دونالد ترامپ این‌گونه القا می‌کرد که قرار است یک نشست صلح در مسقط برای حل‌وفصل مسائل هسته‌ای برگزار شود. ما همگی خوش‌بینانه منتظر آن نشست بودیم، بی‌آنکه بدانیم ترامپ و نتانیاهو تمام مدت در حال برنامه‌ریزی برای حمله به ایران بودند. همین سناریو در مورد قطر نیز تکرار شد؛ دونالد ترامپ از طرح صلح آمریکا سخن گفت در حالی که در همان زمان آمریکایی‌ها و صهیونیست ها مشغول طراحی حمله بودند. درس عبرتی که از این ماجرا گرفتیم همین است: دفعه بعد که شنیدید آمریکا از صلح سخن می‌گوید، باید خودتان را برای جنگ آماده کنید.
رئیس‌جمهور و وزیر امور خارجه ایران خواستار وحدت مسلمانان و تحریم رژیم صهیونیستی شده‌اند. شما چه گام‌های عملی‌ای را در واکنش کشورهای مسلمان به این موضوع محتمل می‌دانید و با توجه به منافع متنوع در منطقه، پایداری این وحدت را تا چه اندازه واقع‌بینانه می‌بینید؟
در اجلاس سران قطر، ابوالغیط، دبیرکل اتحادیه عرب، از جهان خواست اقداماتی از جمله فشارهای اقتصادی را علیه رژیم صهیونیستی اتخاذ کنند. طنز ماجرا اینجاست که برخی از کشورهایی که ابوالغیط با آنها در دوحه دیدار کرد، خودشان سالانه نزدیک به ۲۰ میلیارد دلار با رژیم صهیونیستی تجارت می‌کنند. این روند حتی در حالی ادامه داشته است که نسل‌کشی غزه جریان داشت و دوحه نیز مورد حمله قرار گرفته بود؛ حمله‌ای در فاصله‌ای اندک از محل برگزاری نشست. در همین حین، خارج از این کشورها، در نقاطی به دوری اسپانیا و نروژ نیز، گام‌های واقعی و عملی برای اعمال تحریم‌های اقتصادی تنبیهی علیه رژیم صهیونیستی برداشته می‌شود. شاید آقای ابوالغیط از آنچه در اطرافش می‌گذرد، بی‌خبر باشد.
من به تمام سخنرانی‌های آن اجلاس گوش دادم. سخنرانان فقط بازپخش اخبار تکراری از اقدامات صهیونیست‌ها را ارائه دادند. ما همه این‌ها را می‌دانیم؛ اساساً به همین دلیل هم جلسه برگزار شده بود. من مشتاقانه منتظر بودم بشنوم که این اجلاس در پاسخ چه خواهد کرد. این چهارمین اجلاسی است که از زمان آغاز نسل‌کشی غزه برگزار می‌شود و هر نشست، کاملاً اتلاف وقت و منابع بوده است.
درباره گام‌های عملی می‌پرسید؟ خب، ببینید. ۵۷ کشور مسلمان می‌توانند فوراً تمام ۲۰ میلیارد دلار تجارتی را که برخی از آنها با رژیم صهیونیستی انجام می‌دهند، مسدود کنند. می‌توانند پروازهای ورودی و خروجی از فرودگاه‌های تحت کنترل صهیونیست‌ها را از عبور بر فراز حریم هوایی جهان اسلام ممنوع کنند. همین کار را می‌توانند برای کشتی‌ها نیز انجام دهند. آنها از سازمان ملل خواسته‌اند که عضویت رژیم صهیونیستی را معلق کند، این عالی است، اما چرا از خودشان شروع نکنند و نخست روابط دیپلماتیک و تجاری‌شان را قطع نکنند؟ این‌ها اقدامات عملی‌ای هستند که نه تنها رژیم صهیونیستی را کاملاً فلج می‌کنند، بلکه پیام محکمی به دیگران می‌فرستند که ما جدی هستیم. این اقدامات همچنین فوراً ادامه این نسل‌کشی را متوقف خواهند کرد. این‌ها گام‌هایی هستند که باید از همان نشست اول در جده برداشته می‌شدند.
سازمان همکاری اسلامی (OIC) حمله رژیم صهیونیستی به اعضای حماس در دوحه را محکوم کرده است. به نظر شما، سازمان همکاری اسلامی و اتحادیه عرب چه نقشی می‌توانند در تأثیرگذاری بر واکنش‌های بین‌المللی به اقدامات رژیم صهیونیستی ایفا کنند؟
نقش مؤثر تنها می‌تواند از مراکز قدرتی که چنین سازمان‌هایی را کنترل می‌کنند نشأت گیرد. وقتی ایران مورد حمله قرار گرفت، نه برای برگزاری اجلاس فراخوان داد و نه خواستار تحریم‌های اقتصادی یا درخواست‌های دیپلماتیک شد؛ ایران با نیرویی سریع، قاطع و کوبنده واکنش نشان داد و عواقب آن را برای رژیم صهیونیستی روشن ساخت.
آنچه ایران انجام داد، برای همه کسانی که شکیبایی ایران را با ضعف اشتباه گرفته بودند و در توانایی ایران برای پاسخ متقابل تردید داشتند، شوکه‌کننده بود. شاید به خاطر داشته باشید که چه تعداد درخواست خویشتنداری از لندن، پاریس، برلین و اتحادیه اروپا منتشر شد. این خود نشانه روشنی بود که رژیم صهیونیستی فراتر از هر آنچه خود یا حامیانش انتظار داشتند، به‌شدت مجازات می‌شود. اگر موضوع برعکس بود و ایران در حال نابودی قرار داشت، هرگز چنین درخواست‌هایی برای خویشتنداری نمی‌شنیدید. ایران نشان داد یک کشور چگونه در برابر دشمنانش می‌ایستد.
پیامدهای حقوقی و دیپلماتیک بین‌المللی حمله رژیم صهیونیستی به قطر را چگونه تفسیر می‌کنید؟ آیا این حادثه می‌تواند منجر به تحولات جدیدی در حقوق بین‌الملل یا اعمال تحریم‌ها شود؟
نه، هیچ اتفاقی نخواهد افتاد مگر اینکه کشورهای مورد حمله به‌طور یکپارچه قیام کرده و تحولاتی را رقم بزنند. جهان تحت کنترل کسی نیست و قوانین برای ضعیفان یا توسط آنها وضع نمی‌شوند.
